به گزارش کالاخبر ، ماه‌ها فشار از سوی آمریکا و کشورهای مصرف کننده دیگر روی اوپک و متحدانش برای افزایش تولید نفت به اوج خود رسیده و جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا، اواسط ژوییه راهی عربستان می‌شود که آزمون مهمی برای دیپلماسی نفتی خواهد بود.

بایدن درصدد دریافت تعهد از عربستان سعودی و متحدانش در خلیج فارس برای ادامه افزایش تولید نفت تا پایان سال میلادی جاری به منظور کنترل قیمت‌هاست. اما چنین اقدامی مستلزم حمایت همه کشورهای عضو اوپک پلاس است که روسیه هم یکی از اعضای مهم این گروه به شمار می‌رود.

یک مسئله مبهم دیگر میزان ظرفیت مازاد تولید عربستان سعودی و سایر اعضای اوپک پلاس و تمایل آنها برای بهره برداری از این ظرفیت است.

مت رید، نایب رئیس شرکت مشاوره فارین ریپورتس در این باره اظهار کرد: اگر آنها می‌خواهند درباره این صحبت کنند که پس از پایان توافق فعلی اوپک پلاس در پایان اوت چه اتفاقی خواهد افتاد، سفر بایدن کاملا به موقع است. اهمیت این مکالمه به وضعیت بازار در چند هفته آینده بستگی خواهد داشت. سعودی‌ها باید به این باور برسند که بازار به نفت نیاز دارد اما در شرایطی که همه به شدت نگران وقوع رکود اقتصادی هستند، چنین امری ممکن نیست.

اما نخست، وزیران اوپک پلاس ۳۰ ژوئن دیدار می‌کنند. اگرچه انتظار می‌رود این تولیدکنندگان تنها برنامه‌های خود برای احیای تولید به سطح پیش از پاندمی کووید در اوت را تایید کنند و تصمیمات بعدی را به زمان دیگری موکول کنند اما مذاکرات آنها، زمینه را برای توافق تولید جدید،   در نشست بعدی که چند هفته بعد از سفر بایدن برگزار می‌شود، فراهم خواهد کرد.

با تشدید تحریمهای غربی علیه نفت روسیه از جمله ممنوعیت اتحادیه اروپا روی ۹۰ درصد واردات نفت روسیه که تا پایان سال ۲۰۲۲ اجرایی می‌شود، عرضه جهانی نفت همزمان با اوج گیری تقاضای تابستانی برای سوخت در نیمکره شمالی، محدودتر می‌شود. اما تشدید نگرانی‌ها نسبت به رکود جهانی، روی بازار سایه افکنده و عامل تاثیرگذار در نوسان قیمتها طی هفته‌های اخیر شده است.

نمایندگان اوپک پلاس با اشاره به چالشهای بازاری که به سرعت در حال تغییر است، دستشان را رو نکرده‌اند. صادرات نفت روسیه در برابر تحریمها تاکنون تاب‌آور مانده است اما بسیاری از تحلیلگران انتظار دارند نهایتا کاهش پیدا خواهد کرد. در چند ماه گذشته، قزاقستان، نیجریه و سایر تولیدکنندگان بزرگ با اختلال تولید مواجه شده اند. مذاکرات هسته‌ای ایران هم با وجود ماه‌ها عدم پیشرفت، زنده است و مقامات اروپایی تلاش جدیدی را برای پیشبرد مذاکرات و هموار کردن مسیر بازگشت نفت ایران به بازار انجام داده‌اند.

به طور رسمی، توافق اوپک پلاس سهمیه تولید اوت را تا پایان سال ۲۰۲۲ ادامه خواهد داد و هر گونه تغییر مستلزم موافقت همه ۲۳ عضو این گروه خواهد بود.

کمیته فنی اوپک پلاس در سطح نمایندگان ۲۹ ژوییه جلسه مجازی برگزار می کردند تا شرایط بازار را بازبینی کند و پس از آن نشست وزیران اوپک برگزار می‌شود که تا حد زیادی اداری خواهد بود.

سپس ۳۰ ژوئن جلسه کمیته نظارتی مشترک وزیران اوپک پلاس به ریاست عربستان سعودی و روسیه برگزار می شود که شامل ۹ کشور است و هر گونه تغییرات توصیه شده در سیاست تولید را مشخص خواهد کرد تا در نشست وزیران اوپک پلاس مطرح شود.

توجه اصلی به سمت عربستان سعودی و امارات متحده عربی خواهد بود که تنها تولیدکنندگان صاحب ظرفیت مازاد تولید قابل توجه هستند.

پلاتس آنالیتیکس برآورد کرده که تا سپتامبر، عربستان سعودی تنها ۴۶۰ هزار بشکه در روز ظرفیت مازاد تولید دارد و امارات متحده عربی تنها قادر خواهد بود تولیدش را به میزان ۶۶۰ هزار بشکه در روز افزایش دهد. بهره کامل از این ظرفیت مازاد تولید، به تامین تقاضای تابستانی کمک می کند اما دیگر ظرفیت اضافی برای واکنش به هر گونه اختلال جهانی عمده در تولید بر اثر جنگ، ناآرامی داخلی مانند وضعیت لیبی یا طوفان‌های خلیج مکزیکو وجود نخواهد داشت.

مقامات اوپک پلاس تاکید کرده‌اند تصمیماتشان بر اساس ارزیابی شرایط بازار خواهد بود با این حال سفر بایدن به عربستان سعودی و دیدار با مقامات کشورهای دیگر منطقه، یک عنصر سیاسی را هم اضافه خواهد کرد.

عربستان سعودی و امارات متحده عربی در پی سلسله حملاتی که به زیرساختهای نفتی این کشورها رخ داده است، آمریکا را برای تقویت امنیت در منطقه تحت فشار قرار داده اند.

طبق گزارش اوپک پلاس، مازاد عرضه نفت جهانی در سال ۲۰۲۲ به یک میلیون بشکه در روز می‌رسد که نشان می دهد دیگر نیازی به افزایش تولید پس از اوت وجود ندارد اما در این ارزیابی، فرض گرفته شده که همه اعضا به اهداف تولیدشان عمل می‌کنند که با توجه به این که بسیاری از تولیدکنندگان به ظرفیت کامل تولیدشان رسیده اند، بعید است.

بر اساس گزارش پلاتس، این گزارش که برای نمایندگان و وزیران اوپک پلاس هر ماه پیش از نشست وزیران گروه آماده می‌شود، به هدایت مذاکرات کمک می‌کند اما لزوما روند تصمیمات گروه را دیکته نمی‌کند.